Terapia neurologopedyczna
i logopedyczna
Terapia logopedyczna – leczenie zaburzeń mowy wykorzystujące osiągnięcia logopedii. Szczególne zastosowanie terapia logopedyczna znajduje np. po udarze mózgu, jeśli w jego trakcie u chorego doszło do uszkodzenia ruchowego ośrodka mowy – Broki i pojawiła się afazja ruchowa, bądź przy uszkodzeniu czuciowego ośrodka mowy (Wernickego) z afazją czuciową.
Podczas terapii logopedycznej często próbuje się ominąć lub odblokować albo pomóc chorym w kompensacji zaburzeń mowy poprzez techniki stymulacji-torowania takich jak: ekspresja za pomocą gestów, dopasowywanie słów do obrazków, pomoc w odpowiedziach, liczenie, czytanie najpierw słów, potem fraz, a następnie zdań i inne. Oprócz technik stymulacji-torowania dużą skuteczność wykazuje także terapia melodycznej intonacji.
W terapii logopedycznej kluczową kwestią jest słuch. W logopedii wyróżniamy trzy rodzaje słuchu:
- Słuch fizyczny – zdolność słyszenia przez człowieka fal dźwiękowych o częstotliwości 16-50 000 Hz.Dane te u poszczególnych ludzi mogą się różnić (zwłaszcza z wiekiem).
- Słuch muzyczny -zdolność różnicowania i powtarzania podstawowych cech dźwięku jak wysokości, barwy i siły głośności.
- Słuch mowny – składa się nań słuch fonemowy
(fonologiczny, fonematyczny) i słuch fonetyczny.
- Słuch fonemowy – umiejętność rozróżniania najmniejszych
elementów składowych wyrazów, czyli fonemów.
Fonemy rozróżniamy na zasadzie opozycji, np.:
* dźwięczność – bezdźwięczność,
* ustność – nosowość,
* miękkość – twardość.
Słuch fonetyczny
– zdolność do rozróżniania różnych głosek w obrębie tego samego fonemu oraz zdolność spostrzegania cech prozodycznych mowy.
Gwarancją sukcesu w terapii jest określenie sprawności słuchowej pacjenta w zakresie wszystkich rodzajów słuchu i ewentualne usprawnianie tych funkcji, które okazują się zaburzone.
Źródło: Walter G. Bradley: Neurologia w praktyce klinicznej.
